Het personeelsrestaurant
Een geweldige opdracht. Werkelijk van niets naar iets.

Door alle verbouwingen, die nog steeds in volle gang zijn  in het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis, was het oude personeelsrestaurant tijdelijk gehuisvest in een verplaatsbare tent op het bouwterrein. Dit had zeker iets bijzonders, maar uiteindelijk was het geen plek waar men zich even kon ontspannen en men zou het eerder een militaire kantine kunnen noemen.



Op de eerste etage is een grote ruimte vrij gekomen waar het nieuwe restaurant op zeer korte termijn gerealiseerd zal moeten worden.

Aan mij deze geweldige taak. Ik heb met dit project nauw samengewerkt met Remco Visser, collega interieur architect van de Jong Gortemaker Algra in Rotterdam.

Door onze krachten te bundelen is het restaurant tot dit, voor velen, overtreffende resultaat gekomen. Remco en ik spreken dan ook met trots over onze eerste co-productie en mogelijk volgen er nog meer.

In het programma van eisen staat vermeld, dat het restaurant tijdloos en duurzaam moet zijn en binnen een bepaald budget moet blijven. In de zorg is het vergrijzen een probleem en zal dit nieuwe restaurant jonge medewerkers aan moeten gaan trekken.

Binnen het Antoni van Leeuwenhoek Ziekenhuis speelt de research een zeer belangrijke rol en daar zijn ook veel jonge studenten werkzaam. Het is dus een uitdaging voor mij om voor zowel jong als oud een bijzonder restaurant aan te kunnen bieden.

Het restaurant moet een plek worden waar de werknemer een gevoel van waardering krijgt en dat zij even echt helemaal weg kunnen zijn van de werkplek. Dit is met name voor het zorgend personeel erg belangrijk, daar dit ziekenhuis alleen maar oncologie behandeld en dat is een zware en vaak moeilijke taak voor het personeel.

Daarbij moeten er congressen, symposia en meetings georganiseerd kunnen worden, waarbij het restaurant een belangrijke rol zal moeten gaan vervullen. Uitgangspunt is 350 zitplaatsen.

Het Concept
Wat spreekt aan in deze tijd? Ik ben uitgegaan van de “chique” Seventies. Deze periode ontstond na de kleurrijke “flower power” tijd in de jaren zestig. Tegen het einde van de jaren zestig werden de kleuren wat rustiger.

Ik heb mij verdiept in de stijl iconen van die tijd. Zoals Maria Callas, Audrey Hepburn, Brigitte Bardot, Jackie Onassis, Paul Newman, Sophia Loren. Mode en het interieur zijn altijd sterk met elkaar verbonden en herinneren aan een bepaalde periode. Ook films en televisie zijn voor mij een een inspiratie geweest. Bijvoorbeeld James Bond in “Golfinger” en tv series zoals de Wrekers.



Ik heb uiteraard een keuze moeten maken en ik ben uitgegaan van Audrey Hepburn. Zelf vind ik haar een van de mooiste vrouwen ooit. Zij is half Nederlands, van oude adel, heeft veel klasse, is puur en vooral natuurlijk. Ook zie ik een verbintenis met ons ziekenhuis, daar Audrey in 1993 aan kanker is overleden.

Audrey was de muze van Chivency en droeg eveneens veel kleding van Chanel en Dior. Haar kledingstijl is nu ook nog zeer populair. Het mooiste compliment kreeg ik van een architect tijdens een presentatie over mijn ontwerp. Haar dochter is dertien en zij wil alleen maar kleding in de stijl van Audrey Hepburn dragen. Dit is nu net wat ik wilde bereiken, deze dochter van dertien wordt mogelijk een student van het ziekenhuis.

Ik ben voor mijn ontwerp uitgegaan van de film “Breakfast at Tiffany’s”. In deze film kwam Audrey het best tot haar recht en ik heb  gebruik kunnen maken van haar hoeden, haar sieraden, de zonnebril en uiteraard de glamour van die tijd. Dit alles speelde zich af op Fifth Avenue, New York.



De inrichting
Ik heb voor de bouw van het restaurant nog kunnen zorgen voor een hele open ruimte, waarbij ik gelukkig nog de mogelijkheid had de lange gang erbij te kunnen betrekken. Remco kwam op het idee van twee roomdeviders midden in de ruimte. De roomdeviders hebben een boven gedeelte met beweegbare blinds, die zeker in de Seventies erg populair waren. De blinds kunnen de diverse functieplekken van elkaar scheiden en ontstaat er in een handomdraai een totaal ander beeld van de ruimte.

Op diverse plekken bevinden zich lange banken en zeer bepalend is de slingerbank in het voorste gedeelte. Achter in de ruimte is er een bar met een lounge gedeelte gerealiseerd en een glazen vergaderzaal voor dertig personen.



De ronde lampen en het iets verhoogde plafond geven bij de bar een beleving van een aparte ruimte  en vormt deze bar samen met de oranje stoeltjes en witte tafeltjes toch een besloten geheel, terwijl het gewoon open blijft.

In de lounge bevindt zich een boekenkast met een flatscreen, waar als gadget een openhaard dvd brand.



In het middengedeelte, tussen de twee roomdeviders bevinden zich tafels van 90 cm hoog. Dit is tevens de doorgang naar het dakterras en zijn inmiddels deze plekken erg populair bij de jonge gebruikers.

In de lange gang wil ik het gevoel bereiken van een luxe winkelstraat, zoals Fitfth Avenue beaamd. Aan de rechter zijde heb ik via Getty Images oude foto’s kunnen bemachtigen. Deze zwart-wit foto’s heb ik laten printen op Vescom vinyl wandbekleding en zijn vergroot in een formaat 3 x 2,35 meter hoog. De afbeeldingen zijn van oude gebouwen in New York, een cruise liner, Paul Newman en uiteraard Audrey. Elke foto wordt onderbroken door een up- en down lighter en dit geeft een beeld van straatlantarens.

De kleurstelling is uitgevoerd in champagne kleuren, bruin, beige, zwart, parelmoer en bronskleuren.

De stoelen zijn in de kleuren oranje, ijsblauw, taupe, beige en wengé. Deze stoelen zijn aan de binnenzijde wit en aan de achterzijde in kleur. Ik heb bewust voor wit gekozen voor alle tafels en uitgiftebladen. Dit geeft de sprankeling in het geheel en bovendien vormen de tafels en de binnenzijde van de stoel een binnenkant van een schelp en heb je echt even een veilig en rustig gevoel tijdens de lunch. De stoelen zijn zeer licht in gewicht en dus makkelijk te verplaatsen voor het schoonmaakpersoneel.

De stoelen in de lounge zijn door Vanca Interieur Ontwerp helemaal aangepast en zijn een afgeleide van de originele lounge stoel van Thonet. Thonet heeft deze aanpassing nu opgenomen in hun assortiment en is dus nu te bestellen. De stof  “Pied de Poule” knipoogt naar de mantelpakjes van Dior en deze stof komt uit Schotland. Meneer Philipp Thonet is zelf komen kijken en poseerde graag op zijn “ Audrey” stoel.

De zwarte bollenlampjes boven de bar en tafels zijn een afgeleide van de hoed van Audrey uit de film “Breakfast at Tiffany’s” en het parelmoer glasmozaïek is eveneens ontstaan door haar sieraden die zij in deze film draagt. De tegelvloer is een pvc, zelf had ik graag Travetin willen geruiken, maar helaas dat geeft te veel contactgeluid en het is voor dit project ook erg kwetsbaar en kostbaar. Het alternatief, de pvc vloer in combinatie met het bruine tapijt, doet het gelukkig erg goed in mijn ontwerp. De wandbekleding van de lounge en vergaderzaal is eveneens een pvc.

Uiteindelijk heeft het restaurant de naam Tiffany’s gekregen en is dit echt een succes in het ziekenhuis geworden en het mooie is, ik ben met de inrichting onder het budget gebleven. Het interieur zorgt uiteindelijk voor de uitstraling en dit is slechts 10% van de totaal kosten geworden.

De omzet van het restaurant is inmiddels al 20% gestegen.

Voor mij een Ode aan Audrey Hepburn